سیستم درناژ بسته (درن جکسون)

درن جکسون-پرت (JP Drain) یکی از پرکاربردترین و مؤثرترین سیستم‌های درناژ پس از جراحی در دنیا است. این سیستم به عنوان یک درن ساکشن فعال (Active Suction) عمل می‌کند و هدف اصلی آن، پیشگیری از تجمع مایعاتی مانند خون (هماتوم) یا مایع سروزی (سروما) در فضای زیر پوست یا در حفره‌ای است که جراحی در آن انجام شده است. تجمع این مایعات می‌تواند منجر به افزایش درد، تأخیر در بهبودی زخم، افزایش ریسک عفونت و نیاز به تخلیه‌های مکرر با سوزن شود.

مکانیسم این سیستم بر پایه ایجاد یک فشار منفی ملایم استوار است. مخزن حبابی شکل، پس از فشرده شدن و بستن درپوش آن، تمایل به بازگشت به شکل اولیه خود دارد و همین امر، یک مکش ثابت و کنترل‌شده ایجاد می‌کند که مایعات را از طریق لوله مشبک (که در محل جراحی قرار دارد) به داخل مخزن می‌کشد.

ویژگی‌های کلیدی و مشخصات فنی

سیستم درناژ بسته جکسون-پرت از چندین جزء کلیدی تشکیل شده است. لوله درن (Drain Tube) که در داخل بدن قرار می‌گیرد، معمولاً از جنس سیلیکون زیست‌سازگار، نرم و انعطاف‌پذیر ساخته شده و دارای سوراخ‌های متعدد (Perforated) برای جمع‌آوری بهینه مایعات است. این لوله‌ها اغلب دارای خطوط رادیواپاک (Radiopaque) برای قابل مشاهده بودن در تصویربرداری هستند. مخزن (Reservoir) به شکل حباب (Bulb) یا انار، از پلاستیک یا سیلیکون شفاف ساخته شده و دارای درجه‌بندی (Calibrated Markings) برای اندازه‌گیری دقیق حجم خروجی است. این مخزن دارای یک دریچه یک‌طرفه (Anti-reflux valve) برای جلوگیری از بازگشت ترشحات به داخل لوله و یک درپوش (Plug) برای تخلیه و ایجاد مجدد خلاء است.

مزایا و فواید استفاده از محصول

بزرگترین مزیت درن جکسون-پرت، **کاهش چشمگیر نرخ عفونت** محل جراحی به دلیل بسته بودن کامل سیستم و ممانعت از ورود باکتری‌ها از محیط خارج است. این سیستم با حذف فضای مرده (Dead Space) و نزدیک کردن لایه‌های بافتی به یکدیگر، فرایند بهبودی را تسریع می‌بخشد. پایش و مدیریت ترشحات برای کادر درمان بسیار آسان است، زیرا حجم، رنگ و قوام مایع خروجی به وضوح قابل مشاهده و اندازه‌گیری است. همچنین، مکش ملایم و مداوم آن نسبت به سیستم‌های درناژ باز، آسیب بافتی کمتری ایجاد می‌کند.

کاربردها و موارد مصرف

درن جکسون-پرت در طیف وسیعی از جراحی‌ها که انتظار تجمع مایع در آن‌ها وجود دارد، استفاده می‌شود. برخی از شایع‌ترین موارد عبارتند از:

• جراحی عمومی: جراحی‌های شکم، ماستکتومی (برداشتن پستان)، جراحی‌های ناحیه آگزیلاری و ترمیم هرنی.
• جراحی پلاستیک و ترمیمی: ابدومینوپلاستی (جراحی زیبایی شکم)، لیپوساکشن وسیع، ماموپلاستی (کوچک کردن یا بزرگ کردن پستان) و بازسازی‌ها.
• جراحی ارتوپدی: جراحی‌های تعویض مفصل (مانند ران و زانو) و جراحی‌های ستون فقرات.
• جراحی مغز و اعصاب: در برخی جراحی‌های کرانیوتومی یا ستون فقرات برای تخلیه هماتوم.